Groeikracht

Genietend loop ik door het park. De zon schijnt in mijn gezicht. Vogels fladderen voorbij. In de verte klinkt het geluid van spelende kinderen en een blaffende hond. Op de achtergrond het eentonig gezoef van auto’s op de snelweg. Ach ja, het leven is nooit volmaakt.

Het meest geniet ik van de sneeuwklokjes die werkelijk overal onder de bomen te vinden zijn. Hele tapijten sneeuwklokjes, waar ik ook kijk.

Af en toe sta ik even stil om al dat moois extra goed in mij op te kunnen nemen. Dan valt mijn oog  op een groepje sneeuwklokjes. Hun bovenkant is bedekt door een dak van oud bruin samengeklonterd  blad.

Tijdens hun groei naar het warme zonlicht hebben zij met elkaar het bladerdek opgetild. Wat een groeikracht!

Ik moet denken aan mijn coachingstraject. Dat heet ook groeikracht. Mensen die zo’n traject ingaan, voelen zich over het algemeen niet echt krachtig. Ze zijn vaak moe, futloos, voelen zich teneergeslagen en zien het leven somber in. Ze hebben het gevoel dat het leven hen overkomt. Ze leven niet, maar worden geleefd.

Net als de sneeuwklokjes zijn ze bedolven onder de grauwe werkelijkheid. Ze verlangen naar het warme zonlicht, naar ruimte en vrijheid. Maar weten niet hoe. Ze missen de kracht om op te staan, te groeien en zich te koesteren in het warme zonlicht.

Toch is die kracht wel aanwezig. Diep vanbinnen verborgen. Een kracht die niet van henzelf afkomt, maar van God.

Samen met God kun je groeien, door het grauwe bladerdak heenbreken en je uitstrekken naar het licht. Om uiteindelijk vol vreugde je te koesteren in het warme zonlicht van Gods liefde. “Ik vermag alle dingen in Hem die mij kracht geeft!” (Filippenzen 4: 13)