Individuele procesbegeleiding

De wekker kondigt een nieuwe werkdag aan. Maar je bent nog zo moe! Je wilt het liefst weer diep onder de dekens kruipen. Het idee dat je weer een hele dag voor de klas moet! Waar haal je de energie vandaan?

Er wordt op de deur van je lokaal geklopt. Meteen daarna stampt er een boze moeder binnen.. Hoe je het in je hoofd haalt om dochterlief straf te geven! Ze had alle recht om te schoppen. Die ander! Die begon! En waarom mag ze trouwens niet meer op de schommel!? Hoezo niet voorzichtig!? Die ander! Die had maar uit moeten kijken waar die liep! Nog één keer en ze gaat naar de directeur! Dit pikt ze niet langer! Zo raast moeder nog een poosje door. En dat allemaal in het bijzijn van dochterlief. Bovendien staat de deur naar de gang nog open. Wie weet wie er allemaal meeluisteren!? Je voelt je steeds kleiner worden en steeds onzekerder. Je probeert uit te leggen hoe de vork in de steel zit. Maar moeder is niet voor rede vatbaar en stampt met een dreigende blik de deur uit. Jou trillend en bijna in tranen achterlatend.

’s Avonds rol je doodmoe in bed. Soms val je vrij snel in slaap, soms ook niet. Maar echt een hele nacht lekker slapen is er niet bij. Uren lig je wakker, omdat er van alles door je hoofd spookt: die boze moeder, dat onhandelbare kind, die kritische opmerking van je collega. En als je al slaapt, heb je nog geen rust, omdat je in je dromen nog steeds aan het werk bent.

Een hele middag om je to-do-list af te werken. Maar al snel kom je er achter dat dit niet echt vlot gaat. Je kunt je niet concentreren op je werk. Je kijkt eens op je mobiel, haalt een bak koffie, maakt even een praatje. Je doet van alles, behalve werken. Aan het eind van de middag ga je moe en met een onvoldaan gevoel naar huis. Weer niets opgeschoten!

Na een dag werken kom je doodmoe en met hoofdpijn thuis. Je slingert je tas in een hoek en ploft op de bank. Wat een dag! De kinderen waren niet te genieten en aan de collega’s had je ook niet veel! Eten koken? Je moet er niet aan denken! Eerst maar even bijkomen. Een uur later hang je nog op de bank, nog steeds moe, de hoofdpijn is niet echt minder geworden en in eten koken heb je nog steeds geen zin. Toch maar weer een pizza bestellen?

Ha, eindelijk weekend! Twee dagen even helemaal niets moeten. Even geen berg werk. Even ontspannen! Alleen maar slapen en doen waar je zin in hebt. Maar dat valt tegen! Zaterdag ben je al om half zeven wakker en veel te onrustig om weer in slaap te vallen. Er vliegt van alles door je hoofd. En echt lekker liggen is er ook niet meer bij. Dan maar eruit. Misschien eerst even naar de sportschool, want daar ben je al zeker drie weken niet geweest!? Nee, vandaag maar even niet. Daar heb je nu écht geen puf voor! Maar wat dan? De was wegwerken? Iets creatiefs doen? Eropuit? Eigenlijk heb je helemaal nergens zin in. Uiteindelijk hang je de hele dag maar wat rond en komt er niets uit je handen. Je hebt geen energie en zin om ook maar iets te ondernemen.